گوش کن...

دور ترین مرغ جهان می خواند...

شب سلیس است و یکدست... و باز...

شمعدانی ها...

و صدادار ترین شاخه ی فصل ماه را می شنوند...

پلکان جلوی ساختمان

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم...

گوش کن...

جاده صدا می زند از دور قدم های تو را

چشم تو زینت تاریکی نیست

پلک ها را بتکان...

کفش به پا کن... و بیا...

و بیا تا جایی که...

که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب...

اندام تو را مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند

پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت:

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که...

که از حادثه ی عشق تر است... 

به امید آن که به آن عشق برسید... 

تا بعد...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: